04.09.2012, 16:01
Handrij Dučman
1836 – 1909
Žołma
Žołma zrudnje, zrudnje pluskotuje,
kwětne hona dyrbi pisane
wopušćić a łuki zelene –
žałosć swoju tehdy žołma rozdychuje.
Ze šukotom struchłym zastonuje
bož’mje honam lubym poslednje.
Hdźež so šěri morjo sywojte –
dale puć će žadosć mócnje hnuje.
Runje tak ze želom stysknym, nahłym
žołmi we wutrobje požadosć,
z wosudom pak dyrbi z hórkim, krawym
zhinyć, hdźež bě wboha porodźena;
z bolom puć tak wjedźe w dalokosć:
W row ma lubosć byći donjesena.
1836 – 1909
Žołma
Žołma zrudnje, zrudnje pluskotuje,
kwětne hona dyrbi pisane
wopušćić a łuki zelene –
žałosć swoju tehdy žołma rozdychuje.
Ze šukotom struchłym zastonuje
bož’mje honam lubym poslednje.
Hdźež so šěri morjo sywojte –
dale puć će žadosć mócnje hnuje.
Runje tak ze želom stysknym, nahłym
žołmi we wutrobje požadosć,
z wosudom pak dyrbi z hórkim, krawym
zhinyć, hdźež bě wboha porodźena;
z bolom puć tak wjedźe w dalokosć:
W row ma lubosć byći donjesena.