Adam Mickiewicz
1798 – 1855 Polen/Litauen
Sonety Krymskie
XVII - Ruiny zamku w Bałakławie
Te zamki, połamane zwaliska bez ładu,
Zdobiły cię i strzegły, o niewdzięczny Krymie!
Dzisiaj sterczą na górach jak czaszki olbrzymie,
W nich gad mieszka lub człowiek podlejszy od gadu.
Szczeblujmy na wieżycę! Szukam herbów śladu;
Jest i napis, tu może bohatera imię,
Co było wojsk postrachem, w zapomnieniu drzymie,
Obwinione jak robak liściem winogradu.
Tu Grek dłutował w murach ateńskie ozdoby,
Stąd Italczyk Mongołom narzucał żelaza
I mekkański przybylec nucił pieśń namaza.
Dziś sępy czarnym skrzydłem oblatują groby;
Jak w mieście, które całkiem wybije zaraza,
Wiecznie z baszt powiewają chorągwie żałoby.
Krim-Sonette
XVII. Die Ruinen von Balaklawie
Nur Trümmer sieht man noch, so viele, weit verstreute.
Die Ruhmvoll dich bewacht, du undankbare Krim,
die ragen hohl wie Totenschädel auf, wo schlimmes
Ungetier haust, Räuber lauern hier auf Beute.
Ich steig zum Turm auf, such, daß ich das Wappen deute,
und ich die Schrift, vielleicht von manchem Held bestimme,
die lange schlafvergessen leicht in Träumen schwimmen,
wie sich im Weinblatt seiden manches Tier vertäute.
Der Griechen Ornamente kann man noch erahnen,
hier wo der Römer das Mongolenheer bezwang
und mancher Mekkapilger seine Suren sang.
Heut kreisen Geier drüber, wollen uns gemahnen,
daß ein jeder sinkt, wie sie in Trümmer sank,
und ewig wehn auf der Bastei die Trauerfahnen.
1798 – 1855 Polen/Litauen
Sonety Krymskie
XVII - Ruiny zamku w Bałakławie
Te zamki, połamane zwaliska bez ładu,
Zdobiły cię i strzegły, o niewdzięczny Krymie!
Dzisiaj sterczą na górach jak czaszki olbrzymie,
W nich gad mieszka lub człowiek podlejszy od gadu.
Szczeblujmy na wieżycę! Szukam herbów śladu;
Jest i napis, tu może bohatera imię,
Co było wojsk postrachem, w zapomnieniu drzymie,
Obwinione jak robak liściem winogradu.
Tu Grek dłutował w murach ateńskie ozdoby,
Stąd Italczyk Mongołom narzucał żelaza
I mekkański przybylec nucił pieśń namaza.
Dziś sępy czarnym skrzydłem oblatują groby;
Jak w mieście, które całkiem wybije zaraza,
Wiecznie z baszt powiewają chorągwie żałoby.
Krim-Sonette
XVII. Die Ruinen von Balaklawie
Nur Trümmer sieht man noch, so viele, weit verstreute.
Die Ruhmvoll dich bewacht, du undankbare Krim,
die ragen hohl wie Totenschädel auf, wo schlimmes
Ungetier haust, Räuber lauern hier auf Beute.
Ich steig zum Turm auf, such, daß ich das Wappen deute,
und ich die Schrift, vielleicht von manchem Held bestimme,
die lange schlafvergessen leicht in Träumen schwimmen,
wie sich im Weinblatt seiden manches Tier vertäute.
Der Griechen Ornamente kann man noch erahnen,
hier wo der Römer das Mongolenheer bezwang
und mancher Mekkapilger seine Suren sang.
Heut kreisen Geier drüber, wollen uns gemahnen,
daß ein jeder sinkt, wie sie in Trümmer sank,
und ewig wehn auf der Bastei die Trauerfahnen.
Der Anspruch ihn auszudrücken, schärft auch den Eindruck.