Uit het boek: jouw lichte komen

[ZaunköniG]

I

‘En heel den nacht drijf ik den morgen tegen,

mijn boot roeit ruchtloos over 't rilde meer,

nòg over mijn hoofd der sterren zoete zegen,

die bleek verschemert, aan morgens luiden keer.



Hoe riep àl donk'ren nacht van verren oever-kant

een vreemde vogel harts on-gezegde zangen, -

daar waaien met den zoelen wind van duister land

de klagen van een nooit-gestild verlangen...



Mijn boot drijft voort, ik voel den morgen nader,

een zon begint zijn vroege, staege reis,...

de na-nacht breekt,... aan lichten water-rand



bloeit òp de naaktheid van een jongen blanken bader,...

mijn boot drijft voort,... een hooge wijs

waait met den koelen wind van 't ochtendlijke land.’