Z chałupy
XXXVIII
Miał być księdzem... Ano, rzecz to zwykła:
Chłopskie dziecko... a ksiądz człowiek boży...
I tatulo grosz za groszem łoży,
I do miasta to żyto, to ćwikła.
Ale ludzka rachuba jak nikła!...
Syn im bardziej w nauki się wdroży,
Czuje, serce, jak na kłam się trwoży,
Jak całego prawda w sieci wikła...
Głużą ludzie... i ksiądz proboszcz słyszy:
Woła Maćka: "Panie! odpuść grzechy,
Lecz ze syna nie macie pociechy!..."
Ojciec w gniewie pieni się i dyszy
I śle pismo: "Nie mojeś ty dziecko!"
A z rozpaczy umarło kobiecko...
.
XXXVIII
Miał być księdzem... Ano, rzecz to zwykła:
Chłopskie dziecko... a ksiądz człowiek boży...
I tatulo grosz za groszem łoży,
I do miasta to żyto, to ćwikła.
Ale ludzka rachuba jak nikła!...
Syn im bardziej w nauki się wdroży,
Czuje, serce, jak na kłam się trwoży,
Jak całego prawda w sieci wikła...
Głużą ludzie... i ksiądz proboszcz słyszy:
Woła Maćka: "Panie! odpuść grzechy,
Lecz ze syna nie macie pociechy!..."
Ojciec w gniewie pieni się i dyszy
I śle pismo: "Nie mojeś ty dziecko!"
A z rozpaczy umarło kobiecko...
.