Sonety Odeskie 20 - POŻEGNANIE - DO D. D.

[ZaunköniG]

Sonety Odeskie

XX - POŻEGNANIE - DO D. D.

Odpychasz mię? - czym twoje serce już postradał?
Lecz jam go nigdy nie miał; -- czyli broni cnota?
Lecz ty pieścisz innego; - czy że nie dam złota?
Lecz jam go wprzódy nie dał, a ciebie posiadał.

I nie darmo; choć skarbów przed tobąm nie składał,
Ale mi drogo każda kupiona pieszczota,
Na wagę duszy mojej, pokojem żywota;
Dlaczegoż mię odpychasz? - nadaremniem badał.

Dziś odkrywam łakomstwo nowe w sercu twojem:
Pochwalnych wierszy chciałaś; marny pochwał dymie!
Dla nich więc igrasz z bliźnich szczęściem i pokojem?

Nie kupić Muzy! W każdym ślizgałem się rymie,
Gdym szedł na Parnas z lauru wieńczyć cię zawojem,
I ten wiersz wraz mi stwardniał, żem wspomniał twe imię.


.

[ZaunköniG]

In Übersetzung von
Peter Cornelius
1824 - 1874

Abschied – An D. D.

Verschmähst du mich? So müßt' ich dir entsagen?
Nie warst du mein! – Thust Du's der Sitte wegen?
Du liebst ja Andre! – Fehlt's an goldnem Regen?
Das störte sonst nicht unsres Glücks Behagen!

Und hat mein Herz Dir Gold nicht eingetragen,
Bracht' ich Dir keinen edler'n Lohn entgegen,
Dir opfernd meines Lebens Glück und Segen?
Warum verschmähst du mich? Vergebnes Fragen!

Heut lernt' ich neue Habsucht an Dir kennen:
Loblieder willst Du, willst von mir sie haben,
Und weiter dann mein holdes Lieb Dich nennen.

Doch weiht' ich Dir der keuschen Muse Gaben,
Müßt' ich vor ihr in ew'ger Scham entbrennen;
Dein Name sei in diesem Lied begraben.


.