Sonety Odeskie 12 - XII - DO * * *

[ZaunköniG]

Sonety Odeskie

XII - DO * * *

Patrzysz mi w oczy, wzdychasz; zgubna twa prostota!
Lękaj się jadu, który w oczach źmii płonie,
Uciekaj, nim cię oddech zatruty owionie,
Jeśli nie chcesz, kląć reszty twojego żywota.

Szczerość, jeszcze mi jedna pozostałą cnota;
Wiedz, że niegodny ogień zapalasz w mym łonie;
Lecz umiem żyć samotny - i po cóż przy zgonie
Ma się wikłać w me losy niewinna istota?

Lubię rozkosz, lecz zwodzić nadto jestem dumny
Tyś dziecko, mnie namiętne przepaliły bole;
Tyś szczęśliwa, twe miejsce w biesiadników kole,

Moje, gdzie są przeszłości smętarze i trumny.
Młody bluszczu; zielone obwijaj topole,
Zostaw cierniom grobowe otaczać kolumny.


.

[ZaunköniG]

In Übersetzung von
Peter Cornelius
1824 - 1874



An ***

Du schaust mich an! Du seufzest! Weh' Dir, wehe!
Kennst Du das Gift nicht in dem Aug' der Schlangen?
Macht nicht ihr Athem Dir das Herz erbangen?
Flieh'! daß Dein Leben nicht in Reu' vergehe!

So fromm noch blieb ich, daß ich Dir gestehe:
Du weckst in mir unheiliges Verlangen!
O flieh', daß nicht von meinem Loos umfangen
Ich dich durch mein Verderben leiden sehe!

Ich lieb' die Lust, doch kann ich stolz entsagen;
Du bist so jung – ich alt in jungem Leben;
Dein Platz ist, wo des Frohsinns Grazien schweben,

Der meine, wo Erinnrungsmale ragen.
Blüh', junger Epheu, blüh' hinauf um Reben!
Laß ab, zu grünen über Sarkophagen!

.