Johan Andreas der Mouw
1863 - 1919 Niederlande
Brahman I
069
Die stond, klaar, op een zolder van mijn geest:
Hij stond te wachten, voelde ik, al heel lang.
'K wist, dat ik 't kon: toch was 'k een beetje bang:
Ik dacht: In sport ben 'k nooit een held geweest.
Maar vierde schoonheid in mijn ziel haar feest,
Dan trilde 't in zijn vleugels als gezang;
Ik leunde er tegen bij zonsondergang:
Dan gonsde 't, diep; maar bij muziek het meest.
Toch, als 'k begreep: 'K moet vliegen; neen, ik dans niet -
Dan dacht 'k op eens: Hoe staat 't daar ook in 't sanskrit?
En aan mijn degen reeg ik gauw die text.
En 'k grijpteende op transcendentale draden
Van Kant en Hegel en de Oepanishaden:
De bezem was 'k, die dansen mòèt, behekst.
Brahmane I.
069
Im Oberstübcchen barg es schon mein Geist:
Ich spürte: Es werwartet mich schon lang.
Ich würd' es schaffen, doch mir war auch bang,
weil mich noch nichts als Held im Sport beweist.
Doch meine Seele meine Schönheit speist!
Die Flügel zittertren wie ein Gesang.
Ich neigte mich dem Sonnenuntergang.
Der summte tief und mit Musik zumeist.
Doch fliegen? Nein, da mach' ich noch nicht mit.
Dann dachte ich: Wie heißt das auf Sanskrit?
und trieb in meinen Degen diesen Text.
Und ich ergriff den transzendenten Faden
von Kant und Hegel, den Upanishaden.
Dem Besen gleich, wurd' ich zum Tanz verhext.
.
1863 - 1919 Niederlande
Brahman I
069
Die stond, klaar, op een zolder van mijn geest:
Hij stond te wachten, voelde ik, al heel lang.
'K wist, dat ik 't kon: toch was 'k een beetje bang:
Ik dacht: In sport ben 'k nooit een held geweest.
Maar vierde schoonheid in mijn ziel haar feest,
Dan trilde 't in zijn vleugels als gezang;
Ik leunde er tegen bij zonsondergang:
Dan gonsde 't, diep; maar bij muziek het meest.
Toch, als 'k begreep: 'K moet vliegen; neen, ik dans niet -
Dan dacht 'k op eens: Hoe staat 't daar ook in 't sanskrit?
En aan mijn degen reeg ik gauw die text.
En 'k grijpteende op transcendentale draden
Van Kant en Hegel en de Oepanishaden:
De bezem was 'k, die dansen mòèt, behekst.
Brahmane I.
069
Im Oberstübcchen barg es schon mein Geist:
Ich spürte: Es werwartet mich schon lang.
Ich würd' es schaffen, doch mir war auch bang,
weil mich noch nichts als Held im Sport beweist.
Doch meine Seele meine Schönheit speist!
Die Flügel zittertren wie ein Gesang.
Ich neigte mich dem Sonnenuntergang.
Der summte tief und mit Musik zumeist.
Doch fliegen? Nein, da mach' ich noch nicht mit.
Dann dachte ich: Wie heißt das auf Sanskrit?
und trieb in meinen Degen diesen Text.
Und ich ergriff den transzendenten Faden
von Kant und Hegel, den Upanishaden.
Dem Besen gleich, wurd' ich zum Tanz verhext.
.
Der Anspruch ihn auszudrücken, schärft auch den Eindruck.