De stilte spande als rag van glas langs 't vlak

[ZaunköniG]

De stilte spande als rag van glas langs 't vlak
Der wijde hei: dor-bruin dichtbij, in blauw
En purpren waas van zon-doorregen dauw,
Waar 't week naar paarse horizon. De strak-
Omlijnde, rosse vuurzon zonk; al grauw
Van schemer zwemelde in het hemel-dak;
En onze voeten, zoekend dor gekrak
Van blad en tak te mijden, fluisden flauw....

Totdat op eens de zuiv're stilte brak
Eén woord... Zei jij 't of ik?... Ik weet het nauw;
Maar 't werd me een wanklank, die van de aarde sprak,
Van menschen-lot en menschen-leed en -rouw;
En 'k voelde ons gaan weer saam: een man, een vrouw,
In wie de liefde goed als kwaad ontstak