Waarin ik getuig dat ik haar slechts zag door de hulp van zijne oogen

[ZaunköniG]

.

Want aan zijn gastmaal waar 'k, naar hij vòòrschreef

‘neerzat bij zulke, als door traagheid waren

‘teruggehouden, aan den voet der schare

‘die door aardsche zorgen hongerend bleef’

werd alles wat in mij tot weten dreef

gevoed met de zachte en licht verstaanbare

wijsheid die zich nu buigt als volle aren

in 't wijde veld van woorden dat ik schreef.



Mijn zwak hart zag, wat het wist, dikwijls niet.

Dan lag het als een schip dat niet kon varen

om windstilte, en zijn woorden waren dicht.

Maar waar ze opengaan als een verschiet

daar heb ik waarlijk even 't onzichtbare

gezien van aangezicht tot aangezicht.