Over wie de abstraktie liefhebben boven den mensch

[ZaunköniG]

.

't Hart leeft in pijnen, wen 't niet wordt gespijsd,

dus, wie 't aan de een'ge altoos voorhand'ne vruchten

tijdig gewent, dat het nimmer hoeft duchten

gebrek, en steeds verzadigd voelt, doet wijst.

Mensche', en al wat van menschen komt, verwijst

ten tweeden rang hij: 't zijn vreugden die vluchten

kunne' en zijn hart hangt hij hoog in de luchten,

waar 't leeft sereen en niet door wee vergrijst.



Wie 't kunnen, groet ik met ontzag: 't eischt helden.

Een mensch voelt tot mensche' altijd weer getrokken:

hun armen nood'gen, en de abstraktie wijkt.

maar zekerlijk zal 't heilgelui der klokken

omhoog, d' overwinnaar alles vergelden

wat hij verliet, om wat hij heeft bereikt.