Toewijding

[ZaunköniG]

I.

Besproei, bind saam, wat hette en gloed deed wijken,

o, Tooverstraal, mijn stamelend dicht ontvloten;

Wees heulsap, dat, langs 't bloemperk uitgegoten,

Wat zwijmde er beure en schutte voor 't bezwijken.



Geen meische vlaag kan malscher nederstrijken,

Meer sterkend zijn voor jonge en teere loten,

Dan 't zuiver nat aan 't porcelein ontschoten,

Welks bad 't gebloemte in nieuwen glans doet prijken.



Benijdbaar wie als weldoende engel zweven

En steun [...]ag zijn voor onverzorgde bloemen,

Die donderbuien neerslaan op de velden; -



Al roert mijn fee met fulpen voet nauw 't leven,

Der schaûw gelijk van 't blond waar ze op mag roemen,

Gij, dichterluit, zult toch haar aanzijn melden.

[ZaunköniG]

Ik ruil u niet, nog voor geen koninkrijken,

Uw zilverblond niet voor de rijkste tressen: -

Geen bruine lok van kuische boschgodessen

Zou goed gekozen bij uw teerheid lijken.



Wij zagen ze als, in schaûw van donkere eiken,

In de ijle schaûw van berk of iep of esschen,

Het hert aan 't meer den heeten dorst kwam lesschen,

Wij 't bosch doorliepen om den dag te ontwijken.



Dan, als aan d'avond 't rustuur had geslagen,

Daar hand in hand gezocht met mijmerende oogen

Wat de uitverkoorne alleen er mag aanschouwen;



Tot wij op 't lest met zoete vreeze 't wagen,

Voorzichtig over 's beekjens rand gebogen,

Het luchtkasteel ten trans toe op te bouwen!

[ZaunköniG]

Bind saam ons dan met zacht satijnen koorden,

Uit 't harte bruischende, o mijn reinst gevoelen;

En dan, uit al uw warlen en uw woelen,

Een slingerkrans van luchte fulpen woorden.



Van bloemen niet? - Hoe vleiziek ze bekoorden,

En kan al 't windje 't heete blad verkoelen

Als d'avonddauw ze in de open kelken voelen,

't Zijn kinderen meest der wufte Seineboorden.



Wel is 't me een lust voor uwe blonde haren

Een bloementuil te plukken op de duinen,

Aleer de buien 't kleurenspel verbleeken: -



Maar, hoe ik op de toppen rond blijf staren,

Ik zie geen andere dan verzande kruinen,

En tijg aan 't werk om zelf een perk te kweeken.

[ZaunköniG]

Wat nadert ginds? - wat zweeft er, los en luchtig,

Het cierlijk kleed met duim en vinger vast:

Door 't keerend rijm gedragen, lichte last!

En, voortgestuwd, onteugelbaar luidruchtig?



Wat slaat de lier met forsche vingeren duchtig

Op maatgeluid, welks klankenstroom verrast

En neigt en buigt, bevallig en gepast,

Na 't daverend handgeklap - zoo wuft en vluchtig?



Dat is 't Sonnet. - Haar tooit geen pronk van veeren;

Zij boeit alleen de Wijsheid, êel en vroê;

Zij ruilt haar gaas voor zwaargeplooide kleeren;



En danst den voet in koeler lucht niet moe.

Zij zal den dans op Neerland's grond wel leeren: -

Roep, lieve vrouw, haar slechts het welkom toe!