Laatste zegening

[ZaunköniG]

.


Vloeken wilde ik de zoete logen

Der lente, die glorieënd straalt;

Vloeken de trotsche zon, die praalt

Hoog aan 's hemels fonklende bogen;



Vloeken der luwten weelg vermogen,

En regen die zacht-ruislend daalt;

Vloeken wat min-zwoel ademhaalt

En droomt uit donker-gloeiende oogen.



Ik borg voor alle schoonheid schuw

Mijn bangen blik, en toch bleef branden

In mij haar zoete foltering;



Schoon Lief, en vloeken wilde ik ù...

Maar stil in mijn bevende handen

Schreide ik één woord: Lieveling, lieveling.