Ziel's eenzaamheid

[ZaunköniG]

.

Naar oogen zocht ik die mij vragen

Om wat ik zelf vergeefs verbeid,

Naar handen, bevend, maar bereid

Mijn eigen wanklen gang te schragen.



Naar lippen wier verpreveld klagen

Ik met de zoete teederheid

Kon sussen van wie zelve lijdt

't Verlangen eindeloozer dagen.



Ik zocht naar zielen die versmachten,

Die eenzaam in hun schamel wee

Koud en armoediglijk verstijven...



Nu ruischt uw weenen door mijn nachten,

Schoon Lief, als van een verre zee,

En 'k weet toch dat ook gij eenzaam zult blijven.