Verlossing

[ZaunköniG]

.

Als een gewond dier, schuw verkropen,

Diep in de gruwlijke eenzaamheid

Van zijn triest hol, kreunende beidt

Den dood die 't sterk leven komt sloopen;



Of als een dwalend kind, verloopen

In woest gebergt, met wijd en zijd

De grauwe, koude troostloosheid,

Waaruit geen redding valt te hopen;



Zoo eenzaam was mijn moede ziel,

Zoo hooploos staarde ik in den nacht

Waarin 'k mijn leven zag verglijden;



Tot in mijn doovende oogen viel,

Schoon Lief, uw wondre blik en 'k zacht

Me uw hand uit Dood's verschrikking voelde leiden.