O niet om mij, maar om den maneblijden

[ZaunköniG]

... O niet om mij, maar om den maneblijden

God die ons op den avondweg gemoette,

Met vriendschap van herkennende oogen groette,

En nam ons handen en ons hier geleidde,

Waar hij in de eigen blanke plooiemoeten

Het linnen laken op de tafel spreidde,

Over het sober maal zijn zegen breidde,

Eer hij verdween op stille godevoeten...



Ik weet, hij is daar bij den leêgen stoel,

En nimmer durf ik de oogen tot hem beuren en

Zijn oogen zien die 'k onveranderd voel;

Meer vreeze doet mij straks de huivergeurene

Troost van zijn zilvren stemgeluid dan doet

De algroote stilte die toch breken moet.