Als een die hoorde in meest ontroostbaar uur

[ZaunköniG]

Als een die hoorde in meest ontroostbaar uur

Zaligsten zang die ooit zijn oor verrukte,

Maar donker leed, dat diep aan de aard haar drukte,

Liet ziel niet stijgen in dat morgenpuur



Geluk van tonen, hoe de leeuwrik rukte

Aan 't snijdend snoer haar korten krachteduur,

En schoonheids gulden troost viel drupplend vuur

In de open wonden van die smartgebukte, -



Zal zoo het volstemmige hooge lied

Van uw alschoon wonderdoorzield gezicht

Verruischen over mij, maan mijner nacht,



Omdat mijn schemerschuwe ziel zich niet

Daadlijk uit droefheids donker heeft gericht

Tot kinderlicht gelooven in uw pracht?