Dood

[ZaunköniG]

Dood


Mijn peinzen kan den vreemden dood niet loven

Die me u welhaast voor steeds genomen had:

Uw lichaam dat mijn droom ontroerd bezat,

Uw bleek gelaat welks lach mijn smart kan dooven.



Dan had ik u nooit bevend meer omvat,

Nooit meer uw haar gestreeld, zijn geur gesnoven,

Met u nooit meer door zomers blijde hoven

Gedwaald of laat door de avondlichte stad.



- Neen 't is niet wreed dat na een zalig zwerven

Door vreugde en hoop en stilte en droefenis

Wij eindelijk een koele rust verwerven,



Maar nu: mijn ziel is bang en ongewis,

Ik kan uw warmte, uw zachtheid nog niet derven,

Uw liefde die zoo zoet-vertroostend is.