Heerlijkst loon

[ZaunköniG]

.

Gelijk een argloos kind bedeesd

Lang weifelt of het wel zal wagen

Zijn mooiste speelgoed heen te dragen

Tot wie het liefheeft allermeest;



Maar eindlijk toch, schoon 't heimlijk vreest

- Zijn hartje bonst, zijn polsen jagen -

Zijn gave brengt en dan blijft vragen

Met stillen blik of 't goed geweest;



Schoon Lief, zoo wil ik tot u komen

En al de schatten mijner droomen,

Die u mijn liefde heeft beloofd,



U leggen in den schoot en wachten

Dan schuchter op uw lach en 't zachte

Streelen van uwe hande' over mijn hoofd.