P.N. van Eyck
1887 - 1954
De nacht.
Hoe dreigt mij, peinzend mensch, een vaag en vreemd verlangen,
Dat, nachtegaal, úw lied in deze' Augustusnacht
Mij als een vérre droom van weemoed komt bevangen
En de angst'ge siddring wekt, die zwaar verdriet verwacht?
Zoo vaak reeds heeft de dag aan 't glas den rouw gehangen
Van 't uitgewalmde licht, dat geen vervulling bracht,
Reeds jaagt, door 't droef gevoed herdenken uwer zangen,
Langs 't raam de gure wind een sombre najaarsklacht.
Ach, alle zijn brandt uit in woelen en begeeren,
Waar minder vreugde uit blijft, maar meerder, dieper leed
Boort scherper binnen 't hart, om 't innigste te deren.
En 'k huiver om den dood, daar zelfs ùw sterke kreet,
Welks helle trillerslag staag hunkrend steeds zal keeren,
Door den onmeetbren tijd de zang der smarten heet.
1887 - 1954
De nacht.
Hoe dreigt mij, peinzend mensch, een vaag en vreemd verlangen,
Dat, nachtegaal, úw lied in deze' Augustusnacht
Mij als een vérre droom van weemoed komt bevangen
En de angst'ge siddring wekt, die zwaar verdriet verwacht?
Zoo vaak reeds heeft de dag aan 't glas den rouw gehangen
Van 't uitgewalmde licht, dat geen vervulling bracht,
Reeds jaagt, door 't droef gevoed herdenken uwer zangen,
Langs 't raam de gure wind een sombre najaarsklacht.
Ach, alle zijn brandt uit in woelen en begeeren,
Waar minder vreugde uit blijft, maar meerder, dieper leed
Boort scherper binnen 't hart, om 't innigste te deren.
En 'k huiver om den dood, daar zelfs ùw sterke kreet,
Welks helle trillerslag staag hunkrend steeds zal keeren,
Door den onmeetbren tijd de zang der smarten heet.