15.08.2012, 17:26
.
Er is een bloem die in den avond leeft;
In blanke stilte ontplooien zich haar bladen
Wanneer de nacht den zachten sluier weeft
Die 't leven vastzet in zijn donkre draden.
Zoo, in dien stilstand van het aardsche, zeeft
Van uit de ziel haar schoonheid; zonder daden
Staat ze als die bloem, van eigen licht omzweefd,
Voelt zij de kracht van levens diepste zaden.
De nachtbloem sluit zich voor het schrijnend licht;
Maar wie het leven in zijn gang wil schragen,
Treedt in den dag, het rustig oog gericht
Naar 't wild gewarrel, waar de daad hem wacht.
- De wereld zal hem om zijn droom niet vragen:
Toch werd hemzelf daaruit zijn schoonste kracht.
Er is een bloem die in den avond leeft;
In blanke stilte ontplooien zich haar bladen
Wanneer de nacht den zachten sluier weeft
Die 't leven vastzet in zijn donkre draden.
Zoo, in dien stilstand van het aardsche, zeeft
Van uit de ziel haar schoonheid; zonder daden
Staat ze als die bloem, van eigen licht omzweefd,
Voelt zij de kracht van levens diepste zaden.
De nachtbloem sluit zich voor het schrijnend licht;
Maar wie het leven in zijn gang wil schragen,
Treedt in den dag, het rustig oog gericht
Naar 't wild gewarrel, waar de daad hem wacht.
- De wereld zal hem om zijn droom niet vragen:
Toch werd hemzelf daaruit zijn schoonste kracht.