13.08.2012, 16:45
Een leven ligt verbeeld in de enkele gedichten,
die bij 't verstrijken van de jaren schaars ontstaan:
zij liggen wijd verspreid, zooals de vuren aan
de kust, die land en zee gedeeltelijk verlichten.
De zeeman ziet den snellen schemer, dien zij stichten
in 't weiland, en den bundel op de rotsen slaan,
en met een koenen zwaai de wateren overgaan,
de ruimte door, en dan in nacht en nevel zwichten.
Hoe weinig is zijn oog verschenen, en hoe kort
ontwikkelt beeld aan beeld zich waar de stralen treffen.
Toch is het hem, alsof de hemel dieper wordt,
wanneer die lichtzuil in 't omringend duister schiet.
Zoo doet een vers alleen 't vele des levens niet,
maar 't enkele in ons, dat oneindig is, beseffen.
die bij 't verstrijken van de jaren schaars ontstaan:
zij liggen wijd verspreid, zooals de vuren aan
de kust, die land en zee gedeeltelijk verlichten.
De zeeman ziet den snellen schemer, dien zij stichten
in 't weiland, en den bundel op de rotsen slaan,
en met een koenen zwaai de wateren overgaan,
de ruimte door, en dan in nacht en nevel zwichten.
Hoe weinig is zijn oog verschenen, en hoe kort
ontwikkelt beeld aan beeld zich waar de stralen treffen.
Toch is het hem, alsof de hemel dieper wordt,
wanneer die lichtzuil in 't omringend duister schiet.
Zoo doet een vers alleen 't vele des levens niet,
maar 't enkele in ons, dat oneindig is, beseffen.