11.08.2012, 12:00
Op het graf van ioff.w Charlotte van Santen, gestorven te Delft. Den 24. sept. 1644
Het minnelicke fier, de grootse nedricheid;
D'eerbare middelmaet van soete en soute zeden;
De welgetempertheid van vrolick bloed en reden;
De teere defticheid van jeughd en wijs beleid;
En all wat seghbaer is bij wat ick hebb geseit,
De Deughd in 'thoogste peil van haer' bevallickheden
Vertrock ten Hemel op uyt schoon' Charlottes leden,
Die wierden in dit huijs Van Sant en steen geleit.
O soeckt het droefste lied dat oijt op Moeders schreijen
Of Vaders suchten sloot, ghij die daer weet wat scheijen
Van sulcke panden is. Ick soeck, en vinde geen:
De snaren zijn betraent, 'ten will niet op mijn' luijt gaen.
All dat ick melden kan, is, door 'tmé-lijden heen,
Hoe doncker werdt de Werld daer sulcke lichten uijt gaen!
Het minnelicke fier, de grootse nedricheid;
D'eerbare middelmaet van soete en soute zeden;
De welgetempertheid van vrolick bloed en reden;
De teere defticheid van jeughd en wijs beleid;
En all wat seghbaer is bij wat ick hebb geseit,
De Deughd in 'thoogste peil van haer' bevallickheden
Vertrock ten Hemel op uyt schoon' Charlottes leden,
Die wierden in dit huijs Van Sant en steen geleit.
O soeckt het droefste lied dat oijt op Moeders schreijen
Of Vaders suchten sloot, ghij die daer weet wat scheijen
Van sulcke panden is. Ick soeck, en vinde geen:
De snaren zijn betraent, 'ten will niet op mijn' luijt gaen.
All dat ick melden kan, is, door 'tmé-lijden heen,
Hoe doncker werdt de Werld daer sulcke lichten uijt gaen!