TWas 'teynde van myn vreucht, 'tbeghinsel van myn plaghen,
Dat myn Ooghe aensach, het over-schoon Aenschijn,
Van d'alweerdighe Maeght, wiens blinckend' klaerheyt fijn
Verwint het levend' licht, van Phoebi gulden Waghen.
Och! dat doch myn Persoon, en dienst haer mocht behaghen,
Of dat ic mocht een van haer minste Dienaers zijn,
Zoo soud' ghenesen wel, myn smert en bitter pijn,
Die't Hert in-wendich moet, om harent vville draghen.
Tot loon voor dese jonst, sou'k met gheboghen knien,
Op danckbaerheyts Altaer, myn Offer staech haer bien,
Daer ic sou tot haer eer, doen branden duysent Toortsen.
Maer zoo d'hoogh-draghentheyt, van't Edel braef ghelaet,
Dees aengheboden dienst, en myn Persoon versmaet,
Zoo vvert myn Siel verteert, door vvel-lusts heete Koortsen.
Dat myn Ooghe aensach, het over-schoon Aenschijn,
Van d'alweerdighe Maeght, wiens blinckend' klaerheyt fijn
Verwint het levend' licht, van Phoebi gulden Waghen.
Och! dat doch myn Persoon, en dienst haer mocht behaghen,
Of dat ic mocht een van haer minste Dienaers zijn,
Zoo soud' ghenesen wel, myn smert en bitter pijn,
Die't Hert in-wendich moet, om harent vville draghen.
Tot loon voor dese jonst, sou'k met gheboghen knien,
Op danckbaerheyts Altaer, myn Offer staech haer bien,
Daer ic sou tot haer eer, doen branden duysent Toortsen.
Maer zoo d'hoogh-draghentheyt, van't Edel braef ghelaet,
Dees aengheboden dienst, en myn Persoon versmaet,
Zoo vvert myn Siel verteert, door vvel-lusts heete Koortsen.