03.08.2012, 15:07
De regen weent, de herrefstwinden kreunen,
De weg wordt donker, waar ik daal berg-áf.
De donder gromt, ik hoor de rotsen dreunen.
Voor welke zonde lijd ik déze straf?
De sterke hand, die, levenslang, wou steunen,
Die wendde zich vijandig van mij af.
De krachtige arm, waar 'k veilig op zou leunen,
Laat mij alleen gaan naar mijn eenzaam graf.
Eéns schrikt uw naam, in zwarten nacht, u wakker.
- ‘Háar stem! - een noodroep - en een stervenskreet!
Nog éens en nóg eens, verder al en zwakker.
Zou zij nu sterven?’ 'k Sterf dan aan mijn leed.
't Is wél mijn stem, óntrouwe levensmakker,
't Is wél mijn schim, die langs uw peluw gleed.
De weg wordt donker, waar ik daal berg-áf.
De donder gromt, ik hoor de rotsen dreunen.
Voor welke zonde lijd ik déze straf?
De sterke hand, die, levenslang, wou steunen,
Die wendde zich vijandig van mij af.
De krachtige arm, waar 'k veilig op zou leunen,
Laat mij alleen gaan naar mijn eenzaam graf.
Eéns schrikt uw naam, in zwarten nacht, u wakker.
- ‘Háar stem! - een noodroep - en een stervenskreet!
Nog éens en nóg eens, verder al en zwakker.
Zou zij nu sterven?’ 'k Sterf dan aan mijn leed.
't Is wél mijn stem, óntrouwe levensmakker,
't Is wél mijn schim, die langs uw peluw gleed.