Gelijk een meisje nauw haar schat kan dragen

[ZaunköniG]

.


Gelijk een meisje nauw haar schat kan dragen

Van armenvol violen en seringen

En, heel den weg, van weelde loopt te zingen

Om roze en ooft, beloofd in zomerdagen; -



Maar, zijn verbleekt tot lieve erinneringen

En bloem en vrucht, zoo zal haar weemoed klagen:

- ‘Bloeide éen viooltje, ik zou 't voor wintervlagen

Beschermen trouw, met zorg en liefde omringen’.



Wil moeder wel, uit meelij, met fluweelen

Viool en wassen appel ál vergoeden,

Het meisje schreit en wil er niet mee spelen.



Zoo weent mijn ziel en wil van wee verbloeden,

Om jonge vreugd, die welig haar deê kweelen. -

Hoe zal de Kunst voor wanhoop mij behoeden?