Godsverlangen

[ZaunköniG]

.



O leven, wetend zeker dat ik nooit

Aanschouwen zal, in 't blanke rozehart

Van Paradijs, den God, die woorden tart!

Hoe liefde ook trouw mijn donker dal vermooit,

Ik zie de rotsewanden ruig en zwart,

Die sluiten me uit van 't eeuwig heil, ontplooid

In reuze-rozebladen. - 't Lied verstrooit

Noch troost mij langer: 't luidt vol wanhoopsmart.



O 't vlammenpurper van het Vagevuur,

Symbool en kleur van vroolijk morgenrood,

Belooft de ziel het hemel-lente-azuur.



Maar 't somber dal, dat me in zijn kerker sloot,

Laat dóór geen straal van Boven, hoe ik tuur...

Nog trilt verlangen, doch mijn hoop is dood.