Gevelde linden

[ZaunköniG]

.



O wreed vermoorde lieve zomerlinden,

Vol merelzang en blonde maanlicht-sproken!

Wen 't waagden nauw uw bladsmaragd te kroken

Met zijen vleuglen teedre suizelwinden,

Hoe kondt gij, milde aan lomm'r en bloesemroken,

Voor 't slechte werk de ruwe beulen vinden,

Die 't schandmerk branden en de stroppen winden

Rondom uw toppen, martlaars ongewroken?



Gelijk een pelgrimsstoet, in lange reien,

Zie 'k ál de linden van mijn dreve komen....

Eentonig droef doorklaagt mijn ziel haar schreien.



En 'k wil herkennen tusschen àl die boomen,

Mijn linde lief, wier koele bladermeien

Ruischte' aan het raam, waar zat mijn jeugd te droomen.