Etsen

[ZaunköniG]

.


Op 't gladde muurvlak van mijn Heden schetsen

Mijn Dagen beelden in onvaste lijnen,

Matbleeke beelden, vaag al aan 't verdwijnen,

Wen lek van regen laat hun kleur verfletsen.



Maar diep verborgen in reliekenschrijnen,

Bewaar ik tragisch-donkre zielë-ëtsen,

Waar de etsnaald van het leed mij wreed kwam kwetsen,

't Sterkwater van mijn tranen, brandend schrijnen.



Hoe wordt die muur, waar Dagen niet vermogen

Uit lichte lijnen gloed van kleur te ontboeien,

Een grootsche troost van schoonheid voor mijn oogen?



Die frescobeelden, laat ze welke' of bloeien....

Achter die wanden kniel ik zielsbewogen,

Terwijl mijn tranen over de etsen vloeien.