Lentesuizen

[ZaunköniG]

.


O 'k voel de polsen van mijn kamer bonzen,

Bij 't wuivend waaien van het lentesuizen,

Dat dringt alom, in sombre ellendehuizen,

Vol liefde-aroom en teêr mysterie-donzen.



Droppelend klokt, uit de open wolkensluizen,

Wat zwol van wrok, tot regenstralen gonzen,

Aandoenlijk zoel, ontroerend stoere bronzen

Boomreuzen, ruig van wollig knopjespluizen.



O 't eenzaam hart der kamer, 'k voel het kloppen,

Om 't wonder Gods, dat God weer laat gebeuren.



Strek uit tot mij uw milde vingertoppen!

Mijn ziel is dor van twijflen en van treuren.



God, doop mijn ziel met lente- en hemeldroppen,

Dat ze, U ten glorie, bloeien wille en geuren!