Geloof

[ZaunköniG]

.



Waar bruisend water stort in kloof bij kloof,

Verscheen een vrouw mij, in mijn droomgezicht.

Zij sprak: - ‘Volg mij, al houd ik de oogen dicht!

Mijn weg is 't Leven en mijn naam Geloof.’



- ‘Uwe oogen’, zeide ik, ‘zijn beroofd van licht,

Het pad is smal, de nacht voor klachten doof!’

Zij sprak: - ‘Vertrouw! ik geef wat ik beloof,

Geen die mij volgde vreesde 't Godsgericht.’



Ik greep den zoom van 't hemelsblauw gewaad

En liet mij leiden, als een volgzaam kind,

Dat moeder mee naar huis neemt, 's avonds laat.



Fel, in mijn aanschijn, blies de noordewind,

Maar 'k hief omhoog mijn hart en mijn gelaat...

Toen blikte ze om en 'k zag: zij wás niet blind.