HEIMWEE

[ZaunköniG]

.
De Zwitzerknaap, die van zijn bergen droomt,
Ziet gletschers glinstren, blauw, in 't licht der maan,
Of kruinen gloren bij het ondergaan
Der zon, wier roosgloed de Alpen overstroomt.
Reeds gluurt, bij 't kraaien van den waakschen haan,
De grijze morgen tusschen 't kaal geboomt,
Terwijl de slaper, die te ontwaken schroomt,
Zijn droom blijft droomen; doch reeds wijkt de waan.
En dubbel droef, in 't verre, vreemde land,
Dunkt hem de dag, na zulk eeij schoonen droom,
Zoodat hij weent, door heimwee overmand.
'k Houd de oogen dicht, wijl ik te ontwaken schroom
En voort wil sluimren, doch reeds vliedt de slaap...
En 'k ween van heimwee, als de Zwitzerknaap.