Aan het venster te Ulm
Ik zat aan 't venster waar de Donau vloot
En op mij aankwam aan mijn rechterhand
En onder mij verdween. De donkre rand
Van den en loofhout die hem schuilplaats bood
Scheidde mijn berg en voorgrond van de schoot
Van 't volle en tintenrijke en golvend land:
Akkers, veld, dorpen met geboomte omplant;
En kim blauwde achter kim, die 'k diep genoot.
Toen kwam een nevel en die pracht verdween.
Alleen het blinken van de rechte stroom,
En onder me als een wal die donkre zoom,
En een lijngolving hier, en ginder een,
Waar ik het land uit raadde. Tot de dag
Zonk, nadat ik nog ééns een einder zag.
Ik zat aan 't venster waar de Donau vloot
En op mij aankwam aan mijn rechterhand
En onder mij verdween. De donkre rand
Van den en loofhout die hem schuilplaats bood
Scheidde mijn berg en voorgrond van de schoot
Van 't volle en tintenrijke en golvend land:
Akkers, veld, dorpen met geboomte omplant;
En kim blauwde achter kim, die 'k diep genoot.
Toen kwam een nevel en die pracht verdween.
Alleen het blinken van de rechte stroom,
En onder me als een wal die donkre zoom,
En een lijngolving hier, en ginder een,
Waar ik het land uit raadde. Tot de dag
Zonk, nadat ik nog ééns een einder zag.