Themabewertung:
  • 0 Bewertung(en) - 0 im Durchschnitt
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Anonym 1918 in der Voröld
#1
Sónhtettir.
Anonym in der
VORÖLD
Winnipeg 25. júní 1918



I. ÁFRAM.

Ef veiztu hvað þú vilt — ef ant þú heitt
því verki' er krefst þín hugsjón, stattu þá
sem bjargið fast, er brýtur straum sér á
og buga lát ei tilraun þína neitt. —
Ef lífi þínu' er til þess einhvers eytt,
sem örvár, glæðir ljósið samtíð hjá,
þótt lausa aura' og lönd þú hafir fá,
er lífsgjald þitt í félagssjóðinn greitt.
því skaltu' ei hræðast heimskra manna sköll,
né héraðsglópsins illmálgt kals og spott.
pær dægurflugur suða sig í hel.
En stefndu beint á hugans hæstu fjöll,
þótt háifnist ei sú leið, hún ber þess vott,
ef áfram hélztu, að þú vildir vel.
Zitieren
#2
II. BLÓMGRESI.

Hvert blóm, sem verður vegi þínum á,
er vinargjöf, sem lífið sendir þér.
Hvert frækorn sáð, se:m fagran þroska ber,
þér fögnuð veitir beði sínu hjá.
Sem lífið sprettur lægstu eining frá
í leit til hæstu, þannig hagsæld fer.
Úr hugrenningum heimsbygð mynduð er.
Frá hjartablöðum eikur vexti ná.
Og ef þú blómgun ant — hver tómstund þín ,
í æsku vorsins sækir frið og ljós.
par sál þín vex og vitrast, frjáls og heið. —
Nú ljúfur heimur lífs og unaðs skín,
er laufblöð maí heilsa júní-rós. —
Eg geng með þér um garðinn — áþar leið.
Zitieren
#3
III. CANADA.

Eg hugsa oft um hve hún var fráls og kát,
og hlýtt var skautið — mjúkur nakinn steinn.
Og mér finst sonur hennar aðeins einn:
með ör og boga, f jaðrir, tjald og bát.
En ráðhöll, kauphöll: réttar fyrirsát,
og ræktun landsins: okurvegur beinn.
í fjötur skatta flækt hver mær og sveinn,
svo framtíð skuldar það, sem nútíð át.-------
En ef hún nú, er Allra-manna-fold
og arfleitt hafa lögin Hvít að Rauð,
mér íslenzkt, rétt sem ensk, sú virðist Ynold,
sem óyrkt geymist hverjum farand-sauð.
Og hvar sem byggir lífs og látið hold,
sú lenda' og gröf, sé brot af heima auð.
Zitieren
#4
IV. DULDRAUMAR.

Hún gaf sig þér með allri sinni ást
og allri von og trú. En mannleg sál,
— þótt sameign verði' um sérhvert einkamál -
á sérrétt þann, er hyggju margoft brást. —
Hún gaf þér alt? Nei, aldrei öfl þau nást,
sem inst og dýpst í vitund tendra bál.
því verður stundum reyndin reynslu tál
og rökin hulin skyggja' á þau sem sjást. —
Hún gaf þér alt sitt þekta — óþekt ei,
það enginn getur. Lífið fram það ber
sem árnar gullsand. Neminn í hann nær. —
pú stóðst þar næst, en verður f jársins f jær
ef fanstu' ei meira' en gjöf, sem veittist þér.
pá getur ást þér orðið brottsiglt fley.
Zitieren
#5
V. EINKAÓSK.
(Afmælisvísa).

Eg veit ei heyrist hjartans bænin mín,
fyrst hergnýr sjálfan páfann æpti' í kaf.
En það sem sprettur instu kendum af
með ástarþökk eg legg við brjóstin þín.--------
Hver lyga-aðsókn leyti' úr þinsi sýn
svo langt í burt sem f jarst er meginhaf.
En vinarorð, sem heill þér hugur gaf,
sé hreinleik þínum ánægjunnar vín.
Svo heill með daginn! Hvert þitt æfispor
sé hugsun fegurð ný, á gömlu jörð,
sem sigling inn a Eyjafjörð um vor,
og albjört júnínótt við Skagafjörð.
Og sál þín finni sælu mesta þá,
að samúð ríki mannvitsgöfgi hjá.
Zitieren
#6
VI. FULL.

Vér heimtum stundum meiri munar-drykk
en mannþrek vort og gætni torgað fær.
En einmitt þá, er hrifning hörpu slær
inn hæsta streng, svo gleymist tímans dikk,
þér sjónum fyrir rofnar þokan þykk
og þú sérð óskalandið færast nær —
þá sprengir af sér háband hugsjón skær
og hefur sig til flugs í einum rykk.
En þegar geð, er aftur orðið jafnt —
hver æð og taug í réttar skorður feld,
í anda þínum geymist sýnin samt,
er sástu fyrr við leiðslu-kyngi ramt.
Og þangað sækja sýknir dagar eld,
og söguþræði fálát vökukveld.
Zitieren
#7
VII. GÆFURAUNIN.

öll skepnan guðs. — pað líf sem daginn leit
og líka það, sem geisiann aldrei sér
en finnur til — þá þrá í brjósti ber
að bæta og laga til í sjálfs síns reit.
Ei nauðsynlega í allri sinni sveit
því sveitarfélag til þess skyldast er!
Ei hugsa um þig, en handa sjálfum mér
eg heimta af drotni alt, sem bezt eg veit! —
Svo þetta er gæfuleitin — leiðin öll
hins litla sykurmaurs sem fíls og — manns,
frá lengstu norðri og syðst að suðri lands,
fra saurmokara upp til keisarans:
að breyta sínu eigin hreiðri í höll
og hafa sjálfur alt af stærstan völl.
Zitieren
#8
VIII. HJADNINGA-VÍG.

pað þekkjast engin örlög grimmri þeim,
sem árdag hvern úr friðarblundi sveik
hvern höggvinn dreng í hildar-bana-leik
til heljar nýrrar, kvelds í skuggageim.
Og þó í dag, á Hildur mestan heim
og he.imtar hvern, sem veldur fífukveik
með Héðni eða Högna', að fara' á kreik
að höggva ver og föður mundum tveim. —
Nú skyldudrápið leitar lags við mann
og lyddunafnið prýðir friðarskaut. —
f djúpri þögn má horfa' á harmleik þann:
að hugargöfgi' er stefnt á dauðans braut,
og þjóð, sem unun öldum saman fann
í ást og friði, Kains blóðsekt hlaut.
Zitieren
#9
IX. f HRUNDAR RÚSTIR.

í hrundar rústir — brot úr sögu' og söng
þú sækir dýpri þekking, gleggra vit,
en æfin gaf með alt sitt flas og strit
og aldrei veitir skólaganga löng. —
pau merki hæst, sem minning reisti' á stöng
um menning alda, geyma' ei svikinn lit.
Jón ögmundsson á engin söguslit
og enn þá syrgir nafna hans' Líkaböng.--------
En sagan vestra sérhvert blekuð ár
úr sjálfs vors penna' — að megin þáttum fróm. —
Mun fáni nokkur framtíð þar sem gljár?
Já, fjalla andinn — Snælenzk jöklablóm.
En trúnagg vort og stökk um stjórnarflár,
ei staðist fær hinn þunga alda dóm.
Zitieren
#10
X. INSTA RÖDDIN.

Hún heyrist stundum alt of, alt of seint
á æfi manns. Sem farfugl hausti á
loks heyra léti hljóð sín veik og smá,
sem hæstu söngvar fengu skýlt og leynt
alt vor og sumar. — Eyra ætíð beint
þær efstu raddir berast — haldi ná
á alhug vorum — æfi vorrar þrá,
svo instu rödd vér fáum sjaldan greint:
Vora' eigin sál, vorn hljómblæ himni frá,
sem hávær glaumur jarðar kvað í dá. —
Vort alt sem var og er og verður reynt.
Og fyr má landið-langra skugga sjá,
en lífsins insta rödd oss vakni hjá,
ef lífið fyrir munn og maga', er treint.
Zitieren
#11
XI.

VIII. JAFNRÉTTI.

Hún vakti heiminn kenningin um Krist
Hinn innra frið, þótt ytra f jötrum læst,
hver aðþrengd mannsál hlaut. pað veldi glæst
var bróðurelskan. Samúð fremst og fyrst.
Hinn minsti hlaut sem mesti, sömu vist.
Og þótt sá draumur hafi ei heimi ræzt
á hundrað nítján árum — orðið stærst
á eilífð sjálfa' að framtíð, inst og yzt.
Og sjá! í ógnum elds, sem brennir lönd,
býr dauði 'ins krýnda og auðga ægivalds,
í bilting margra ára' er elta frið.
pá ytra jafnt sem innra losna bönd.
Hver þjóðeign rís úr ránsklóm afturhalds.
Sú jafnaðsstjórn býr Jesú opið hlið.
Zitieren
#12
XII. KÓLNUD VINÁTTA.

Sú kunnleið bezt, sem huga hálfan bar
til húsa þeirra', er aldrei grættu brár,
og geymdu yl og áttu hálfar þrár,
er ókunn nú sem töfrahöll í mar.
Og þó að húsum lögð sé leiðin þar,
hver lítil kvöldstund skilur eftir sár,
og drífa fýkur fyrir morguns-ár
og fyllir hvert það spor, sem stígið.var.--------
pað sannleiksmark og samhald — hugarfar
og sömu einkamál, var kemba' í lár,
sem nú er klofin. Rokkur reynslunnar
hvors rífur helming til sín. práður smár
og stór, er spunninn ólíkt. — Er til svar,
á instu leiðum — nema þögul tár?
Zitieren
#13
XIII. LANDSNYTJAR.

pótt þægilegt sé heim að flytja' í hlað
úr hlýrri löndum margt, sem fengið er,
þá alt sem geymir heimland handa þér,
er hollast, drýgst og bezt í allan stað.
í framtíð lands eg aðeins óttast það
hve ónóg þjóðarbúið virðist sér. —
f hólf og gólf er hlýrra torfið mér
en hús úr kvista-timbri fengnu að.
En hæst og bezt í huga mínum rís,
sú huldukongsins borg, sem dreymt var til.
Sú klettahöll, sem dvergur átti' og dís
og draumar einir bygðu' og kunnu' á skil.
Úr björgum lands míns bæinn helzt eg kýs,
sá bergkastali lifði' öll stofuþil.
Zitieren
#14
XIV. MÓDURMÁLID.

Svo ljúft en hljómþýtt — hátt en rómblítt þó!
Með hvert sitt ljóð, sem bergmáls-hljóð, við fall.
Úr Hekluglóð — frá Geysi' er óður svall
og Gullfoss ljóma — kyngiómur hló. —
Vor fjallablær og sær við strönd er sló
og stormaaldan kalda' er byrgði fjall —
Alt valdi hald á hljóði' er eyra gall
— pað hlær mót skærunrsöng frá álft og ló. —
Vort mál, er stálið stilt við bál og hjarn,
pess strengir tengja gjörvöll Norðurlönd.
Vort sögumál, er sál vors lands og arn,
peim söngvum enginn drengur glati úr önd.
Vort söngvamál, er sál þín, íslenzkt barn,
þess sagna-strengir fengust guðr, úr hönd.
Zitieren


Gehe zu:


Benutzer, die gerade dieses Thema anschauen: 1 Gast/Gäste
Forenfarbe auswählen: