03.09.2012, 12:41
Handrij Zejler
1804 - 1872
Moj lud!
Ja twojo coło z wěnkom zelenjecym
Na nimjerne kśěł, lud moj, wobsenjowaś
A tebje, woścna serbska zemja, chowaś
Pod gluki kśidłom nimjer wupśestrětym.
Mě twojej’ ruki lubosć bujku stwari,
Wy złote strony, ja was wopoškowach,
Tak swětu pśisłušnosć seb’ w dušy chowach,
Až sto raz płaśim, což mě lubosć dari.
Chto, źěkowny syn, staršych domy rubi?
Chto woścow běłu głowu směšyś dawa?
Chto prozny na žni swojich polow glěda?
Daś lubosći moc k běźenju se zgubi,
Wšak zdobnu, cesnu drogue jo seb’ brała,
Až gwězdow raj jej spokoj słodki njeda!
1804 - 1872
Moj lud!
Ja twojo coło z wěnkom zelenjecym
Na nimjerne kśěł, lud moj, wobsenjowaś
A tebje, woścna serbska zemja, chowaś
Pod gluki kśidłom nimjer wupśestrětym.
Mě twojej’ ruki lubosć bujku stwari,
Wy złote strony, ja was wopoškowach,
Tak swětu pśisłušnosć seb’ w dušy chowach,
Až sto raz płaśim, což mě lubosć dari.
Chto, źěkowny syn, staršych domy rubi?
Chto woścow běłu głowu směšyś dawa?
Chto prozny na žni swojich polow glěda?
Daś lubosći moc k běźenju se zgubi,
Wšak zdobnu, cesnu drogue jo seb’ brała,
Až gwězdow raj jej spokoj słodki njeda!