Serbska khorhow´

[ZaunköniG]

Serbska khorhow´

Stój, khorhow´ módra, čeŕwjena a běła!
Tón barbow błyšć njech Serbow k sebi łóji,
Njech pod nim muž při mužu lud wšón stóji,
Zo zemja serbska w tych by barbach kćěła!

Najbóle swěra žada so do džěła,
Kaž njebjo módre jeno rostej hoji.
A lubosć krew´ a pjasć njech z mocu poji,
Bjez słónca žadna njej' so róža zhrěła.

We swěrje pak a w lubosći spi přeće,
Zo trało zbože by, kiž z njeju pleće
So, zo by radosć wěčnje wostać směła.

Stój, khorhow´ módra, čeŕwjena a běła!
Z njej hajće' sebi swěru, lubosć, radosć!
A mocy Serbja změja dosć a na dosć.