Sonety Odeskie 09 - IX - STRZELEC

[ZaunköniG]

Sonety Odeskie

IX - STRZELEC

Widziałem, jak dzień cały pośród letniej spieki
Błąkał się strzelec młody; stanął nad strumieniem,
Długo poglądał wkoło i rzecze z westchnieniem:
"Chcę ją widzieć, nim kraj ten opuszczę na wieki,

"Chcę widzieć nie widziany". Wtem leci zza rzeki
Konna łowczyni strojna Dyjany odzieniem,
Wstrzymuje konia, staje, zwraca się wejrzeniem:
Zapewne jechał za nią towarzysz daleki.

Strzelec cofnął się, zadrżał i oczy Kaima
Zataczając po drodze, gorzko się uśmiechał,
Drżącą ręką broń nabił, dąsa się i zżyma,

Odszedł nieco, jakoby swej myœli zaniechał.
Wtem dojrzał mgłę kurzawy; wzniesioną broñ trzyma,
Bierze na cel, mgła bliżej - lecz nikt nie nadjechał.



.

[ZaunköniG]

In Übersetzung von
Peter Cornelius
1824 - 1874


Der Jäger

Den jungen Jäger sah wohl auf der Haide
Umher ich schweifen lang im Sonnenbrande,
Dann stand er lauschend still im Ufersande
Und seufzt: „Ich will sie sehen, eh ich scheide,

Und ihn, den ich nie sah!“ Im Jägerkleide
Sprengt eine schmucke Reit’rin nun zum Strande,
Und wendet rückwärts nach dem Haidelande,
Zum Jagdbegleiter wohl die Augen beide.

Der Jäger zittert; Kain’saugen messen
Den Weg, auf dem sich naht der Jagdbegleiter;
ich seh’ ihn krampfhaft seine Waffe pressen,

Dann als bereu’ er, wankt er bebend weiter,
Staubwolken nahn, er starrt, wie selbstvergessen,
Er zielt – die Wolken kommen – doch kein Reiter!


.