Jacques Perk
1859-1881 Niederlande
Aan Mathilde 43
Dag
En over 't wak van pek, dat schijnt te schragen
Het hol gewelf, waarlangs een doodendans
Van fakkelglanzen spookt, voel ik mij dragen
Door wagglend hout.... 't licht dooft - 't is duister thans...
Nu drijft de kiel, waar een albasten trans
Zóo rijst, als zinkt het diep der waterlagen, -
En uit de verte lokt een maanlicht-glans,
Een troost van medelij voor wie vertsagen:
Een kreet van levenslust dringt uit het hart,
En duizendwerf, tot in het hart der aarde
Weergalmt hij door het doodenrijk der smart...
Dáar is het licht, het leven, liefde en lust, -
't Is, of ik 't alles nooit voorheen ontwaarde...
De traan wordt lach en de onrust zoete rust.
Tag
Und über Pfuhl und Pech scheint aufzuragen
ein hoher Dom. in dem ein Totentanz
herumspukt, aufgebläht im Fackelglanz.
Und dann bin ich mit Dunkelheit geschlagen....
Nun treibt mein Kiel so alabasterrein,
er steigt und sinkt gemäß den Wasserlagen.
Von Ferne lockt der milde mondenschein
Sein Mitleid tröstet, fast wie ein Verzagen.
Ein Schrei der Lebenslust dringt da vom Herzen
und tausendfach bis in dasc Herz der erde
hallt er durch dieses Totenreich der Schmerzen:
Da ist das Licht! das Leben! und der Wille!
Es ist, als ob ich alles nie entbehrte
und meine Unrast wird zur süßen Stille.
.
1859-1881 Niederlande
Aan Mathilde 43
Dag
En over 't wak van pek, dat schijnt te schragen
Het hol gewelf, waarlangs een doodendans
Van fakkelglanzen spookt, voel ik mij dragen
Door wagglend hout.... 't licht dooft - 't is duister thans...
Nu drijft de kiel, waar een albasten trans
Zóo rijst, als zinkt het diep der waterlagen, -
En uit de verte lokt een maanlicht-glans,
Een troost van medelij voor wie vertsagen:
Een kreet van levenslust dringt uit het hart,
En duizendwerf, tot in het hart der aarde
Weergalmt hij door het doodenrijk der smart...
Dáar is het licht, het leven, liefde en lust, -
't Is, of ik 't alles nooit voorheen ontwaarde...
De traan wordt lach en de onrust zoete rust.
Tag
Und über Pfuhl und Pech scheint aufzuragen
ein hoher Dom. in dem ein Totentanz
herumspukt, aufgebläht im Fackelglanz.
Und dann bin ich mit Dunkelheit geschlagen....
Nun treibt mein Kiel so alabasterrein,
er steigt und sinkt gemäß den Wasserlagen.
Von Ferne lockt der milde mondenschein
Sein Mitleid tröstet, fast wie ein Verzagen.
Ein Schrei der Lebenslust dringt da vom Herzen
und tausendfach bis in dasc Herz der erde
hallt er durch dieses Totenreich der Schmerzen:
Da ist das Licht! das Leben! und der Wille!
Es ist, als ob ich alles nie entbehrte
und meine Unrast wird zur süßen Stille.
.
Der Anspruch ihn auszudrücken, schärft auch den Eindruck.