Over het ongestadige van het innerlijk licht

[ZaunköniG]

.

Maar trots gaat met 't geweet'ne alleen te rade,

en klampt daarop hardnekkig ziend zich vast

tegen het denken, voorgevreesd als last,

aan de raadselen van gesloten daden

ringsom. En daar trots vreest, zoo gaat hij smaden,

smaden wie nederig, als menschen past,

bekent tastend in duisternis te waden

naar verre baak, waarom wijd water plast;



waaruit een licht bij wijlen hem toeschijnt,

en straalgroet zendt over het gladde water

en plotseling verraderlijk verdwijnt,

zóó dat wien langs lichtend gevaarloos pad

de baak bereikt scheen, weenend weinig later

riep, dat hij doel èn weg verloren had.