Johann Wolfgang von Goethe: Nähe des Geliebten

[Serpentina Lindhorst]

Johann Wolfgang von Goethe
1749 Frankfurt - 1832 Weimar

Nähe des Geliebten

Ich denke dein, wenn mir der Sonne Schimmer
Vom Meere strahlt;
Ich denke dein, wenn sich des Mondes Flimmer
In Quellen malt.

Ich sehe dich, wenn auf dem fernen Wege
Der Staub sich hebt;
In tiefer Nacht, wenn auf dem schmalen Stege
Der Wandrer bebt.

Ich höre dich, wenn dort mit dumpfem Rauschen
Die Welle steigt.
Im stillen Haine geh' ich oft zu lauschen,
Wenn alles schweigt.

Ich bin bei dir; du seist auch noch so ferne,
Du bist mir nah!
Die Sonne sinkt, bald leuchten mir die Sterne.
O, wärst du da!


Bliskość ukochanego

Myślę o tobie, gdy w morza falach lśni blask
promieni słońca,
a w źródłach skrzy się chłodny luny brzask
i noc dobiega końca.

Widzę cię, gdzie kurz z dalekich dróg
wznosi się kłębami,
Gdzie przechodzący wąskim szlakiem nocny próg
wędrowiec zatroskany.

I słyszę cię tam, gdzie wody głuchej fali
burzą się w przypływie,
Gdzie w cichym gaju łowię szepty dali,
w bezgłosu ogniwie.

Jestem przy tobie, czyś daleko, czy też blisko,
gdy cię okrywa drogi pył.
Wnet gwiazdy wschodząc pokłonią mi się nisko,
O, gdybyś ze mną, mój miły, tu był!