Frederik van Eeden: Ellen - 1

[ZaunköniG]

...

Ik zie U aan en kan niet anders doen,
Maar ik begrijp niet, wat ik zie. Ik zoek
Uw zoete Zelf in wat mijn oogen zien
En vind het niet, - 'k zie kleuren wonderfijn,
Geel van thee-rozen, teeder-violet
In amberschaduw van goud-glanzend bruin,
Fijn-stralig grijs der iris om diep zwart
Van de' oogen-afgrond, - maar U zie ik niet!
Want ik wil 't ál vasthouden wat Gij zijt
Met mijn twee oogen, - maar zij kunnen 't niet.
Zóó angstig is dat, als het mij zou zijn,
Wanneer 'k een geestgestalte wakend zag
En 't wist - en nog wou letten in mijn schrik
Hoe 't is in mij, zoolang zulk wonder leeft, -
Zoo staar ik angstig en begrijp mij niet! -


...


Ich schau dich an und kann nichts andres tun,
doch fasse ich nicht, was ich seh. Ich suche
dein Selbst in dem, was meine Augen sehen
und finde nichts. Ich seh ein zart erröten,
Teerosengelb und sanftes Violett
im Amberschatten von goldlichtem Braun.
Feinstrahlig grau der Iris, tiefes Schwarz
im Augengrund, nur dich erblick ich nicht!
Denn ich will alles halten, was du bist
mit meinen Augen, doch ich seh dich nicht.
Zu bange ist es um doch mein zu sein,
wenn ich die Geistgestalt in Wachen rühre
verwischt sie, und ich spür mit einem Schreck
wie's in mir ist, solang solch Wunder lebt,
so schau ich ängstlich und begreif mich nicht! -


...