Luxemburgsche wandeling

[ZaunköniG]

III.

In de diepte ruischt een zee van eiken,

Kruin in kruin geslingerd, tak in tak;

Langs den bergwand 't onafzienbaar dak

Waarin wolf en wilde zwijnen wijken...



Stralen lichts, die stroomen zilvers lijken,

Overvonkelen 't emerauden vlak; -

Zie, een havik, die een duif doorstak,

Komt er langzaam thans op nederstrijken.



Ginds een adelaar op de breede pennen,

Hoog door 't blauw rondzwevende in het licht...

Op, gij jagers, heeren van de Ardennen,



Op, Rogier, uit 't middeleeuwsche dicht!

Ach! kon Reinout zoo zijn Beiaard mennen,

't Ros verzonk niet onder 't rotsgewicht!