28.04.2025, 06:21
Romeinsche sonnetten
Eros
II.
Verwarrend, kind van blank antieken tijd,
Straal van Praxiteles' stralenden geest,
Dat mijn liefde in uw oog, uw lippen leest,
Hoe gij, godstralende, toch menschlijk lijdt.
Lachende Aspasia was al bevreesd
Voor àl wie treurt en weenend weemoed spreidt:
Gebood heel Hellas niet, dat hel verblijdt
De liefde, die nooit smartlijk was geweest?
Hoe zijt gij verdiepzinnigd dan gaan peinzen
En, Eros, zonder u de Smart te ontveinzen
Voor 't louter zingeluk terug gaan deinzen?
Werd aan uw schepper nieuwe ziel geboren
En mocht gij wel aloverwinlijk gloren,
Maar heeft zijn beitel u de vreugd verloren....?
Eros
II.
Verwarrend, kind van blank antieken tijd,
Straal van Praxiteles' stralenden geest,
Dat mijn liefde in uw oog, uw lippen leest,
Hoe gij, godstralende, toch menschlijk lijdt.
Lachende Aspasia was al bevreesd
Voor àl wie treurt en weenend weemoed spreidt:
Gebood heel Hellas niet, dat hel verblijdt
De liefde, die nooit smartlijk was geweest?
Hoe zijt gij verdiepzinnigd dan gaan peinzen
En, Eros, zonder u de Smart te ontveinzen
Voor 't louter zingeluk terug gaan deinzen?
Werd aan uw schepper nieuwe ziel geboren
En mocht gij wel aloverwinlijk gloren,
Maar heeft zijn beitel u de vreugd verloren....?
Der Anspruch ihn auszudrücken, schärft auch den Eindruck.