XIII
De duizend dooden die ik om u heb geleden,
de duizend dooden die ik om u lijden zal
totdat die and're Dood, waarmee des Tijds verval
ons feilloos treft arglistig nader is getreden -
waar zullen zij dan zijn, de vloeken en de beden,
het bitter hopen en de droomen zonder tal,
wanneer zijn schaduw, onverbiddelijk en smal,
valt op 't doorwoelde bed en mijn ontspannen leden?
Staan zij dan zwijgend en verbeten op hun post,
een somb're wacht dan voor de laatste maal betrokken?
Of zullen zij, uit het zwart legioen gedrost,
ver weg in een laf overleg tesamen hokken,
totdat ik eindlijk van hun doem zal zijn verlost,
wanneer het hart mij in den keel blijft stokken.
XIV
Rebel, mijn hart, gekerkerd en geknecht,
die aan de tralies van den al-dag rukt;
weest om uw tijdlijk lot geenszins bedrukt,
al zijn de kluisters hard, de muren hecht.
Want in den aanvang werd het u voor-zegd,
dat het aan enkelen steeds is gelukt
het juk te breken, dat hun schouders drukt,
laat dus niet af maar vecht en vecht en vecht.
Breekt uit en blaast de doove sintels aan,
die zijn verdoken onder 't rookend puin;
vaart stormgelijk over den lagen tuin,
die Holland heet; slaat doodlijk toe en snel,
opdat het kwaad schrikk'lijk zal ondergaan,
o hart, mijn hart, o bloedroode rebel.
De duizend dooden die ik om u heb geleden,
de duizend dooden die ik om u lijden zal
totdat die and're Dood, waarmee des Tijds verval
ons feilloos treft arglistig nader is getreden -
waar zullen zij dan zijn, de vloeken en de beden,
het bitter hopen en de droomen zonder tal,
wanneer zijn schaduw, onverbiddelijk en smal,
valt op 't doorwoelde bed en mijn ontspannen leden?
Staan zij dan zwijgend en verbeten op hun post,
een somb're wacht dan voor de laatste maal betrokken?
Of zullen zij, uit het zwart legioen gedrost,
ver weg in een laf overleg tesamen hokken,
totdat ik eindlijk van hun doem zal zijn verlost,
wanneer het hart mij in den keel blijft stokken.
XIV
Rebel, mijn hart, gekerkerd en geknecht,
die aan de tralies van den al-dag rukt;
weest om uw tijdlijk lot geenszins bedrukt,
al zijn de kluisters hard, de muren hecht.
Want in den aanvang werd het u voor-zegd,
dat het aan enkelen steeds is gelukt
het juk te breken, dat hun schouders drukt,
laat dus niet af maar vecht en vecht en vecht.
Breekt uit en blaast de doove sintels aan,
die zijn verdoken onder 't rookend puin;
vaart stormgelijk over den lagen tuin,
die Holland heet; slaat doodlijk toe en snel,
opdat het kwaad schrikk'lijk zal ondergaan,
o hart, mijn hart, o bloedroode rebel.