Over het leven van de sereenen

[ZaunköniG]

.

Ik wilde, dat woorden als handen waren

en ik ze kon vouwen om aan te duiden

de vereering die in mijn hart gaat luiden

nu ik wil zegge' en liefdevol verklaren

't lachend-gelijke minnelijk gebaren

van wie als 't mooiste, en mooglijke, ons beduiden;

hoe, vèr van felheid, hoog bove' onbeduiden

te leve', als door een effe lichtzee varen.



Verwinnend straalt van die 't zachte gelaat,

hun stem heeft zonder weten de bewogen

deining, die zekerst naar het hart toegaat;

en hunne handen, waarin streeling woont,

strijken koelte over moede hoofde' en oogen

met een gebaar dat voor veel liefs beloont.