Uit Zwitserland en Savoje

[ZaunköniG]

VIII.

Mag ik schilderen? - en, aan 't meer gezeten,

Zwelgt mijn oog in 't wazig ver den gloed,

Waar de Giessbach neerstort in den vloed,

't Wolkgordijn door 't licht werd stuk gereten.



Dat te schilderen... wie zal zich vermeten?

Maar ik zie uw driesten, kleinen voet,

En die wenkt mij: Arme schilder, moed!

En gij sart mij met een bloemenketen.



Eensklaps regen.. 't effen luchtruim scheurde -

En mijn kleuren zijn dooreengeloopen...

Maar wie was 't, die 't regenscherm toen beurde?



En, hoewel ter zijde zelv' bedropen,

Aan mijn werk die moeite waardig keurde?

Dat waart gij, mijn lief, mijn wensch, mijn hopen!