Aan 't bleekgeweende hemelegelaat

[ZaunköniG]

.


Aan 't bleekgeweende hemelegelaat

Een lijdenslach - het tragisch-roode bloed

Van de avondzon, die schreiend scheiden moet -

Het klagend kweelen van een vogel, laat -

Uit verre landen blank een bloemengroet -

Een stervend kind, dat blij van reizen praat -

Een sterrepaerl op 't floersen doodsgewaad

Van droeven dag - 't is vreugd, die weenen doet.



Ze ontroert mijn ziel met even-beven... 'k Voel

De zachte onzichtbaar-zegenende hand,

Die op mijn voorhoofd rustte leliekoel,

Heel lang gelêen, in 't lichte vredeland

Van kinderreinheid, tranen heimweezoel

Besproeien zoet wat schroeide in smartebrand.