Themabewertung:
  • 0 Bewertung(en) - 0 im Durchschnitt
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Johan Andreas der Mouw: Brahman 1 / 045 En aan die man, die dood op de oever gleed
#1
Niederlande 
Johan Andreas der Mouw
1863 - 1919 Niederlande

Aus Brahman I

045


En aan die man, die dood op de oever gleed,
Dood, dood nààst 't ijs - terwijl de veerman sprak
In stervend oor klepelend hoefgeklak,
In dichte keel vergeefs gewilde kreet,

Denkt vaak, wie langzaam oud werd in veel leed:
Zijn leven ziend, begrijpt hij niet, dat 't strak-
gespannen, door de smart gebonsde vlak
Van 't breekbaar denken niet tot waanzin spleet.

Hij luistert, weerloos: oude herinnering
Mummelt van Toen, en Toen. En 't is, als viel

Over zijn Ik late angst en duizeling
Om wat er loerde in de afgrond van zijn ziel.

Hij luistert; en zijn hand, weifelend, strijkt
Over zijn voorhoofd. En hij zit; en kijkt.



Brahmane

I. 045


Zum Mann der nun ans Ufer tot dreht bei,
tot, nah dem Eis, derweil der Fährmann sprach,
sprach dem ersterbend Hufgetrappel nach
und dem vergeblich angesetzten Schrei.

Er denkt, man wird durch vieles Leid nur alt.
Sein Leben sehend, fasst er nicht, wie glatt
gespannt er seine Oberfläche hat,
doch in sein Denken bricht des Wahnsinns Spalt.

Alte Erinnerungen zu ihm drangen,
von Damals und von dem was ihm heut fehle.

Darüber wird es ihm ganz Angst und bange
und er erspäht den Abgrund seiner seele.

Und zweifelnd horcht er: Seine Hand streicht jetzt
die kalte blasse Stirn. Er guckt, - und sitzt...



.
Der Anspruch ihn auszudrücken, schärft auch den Eindruck.
Zitieren


Gehe zu:


Benutzer, die gerade dieses Thema anschauen: 1 Gast/Gäste
Forenfarbe auswählen: