Johan Andreas der Mouw
1863 - 1919 Niederlande
Brahman I
041
Mijn vad'ren staken blakerende brand
Rondom het gillen van jouw vad'ren aan.
In wroeging schuldloos zie 'k hen krimpend staan,
Gevlucht aan valsche ketting naar de rand
Van 't vretend vuur; en 'k hoor de marteltand
Door sissend vleesch en knappend mergbot gaan,
En de ijz'ge hitte voel ik waaiend slaan
Om blind gezicht en klauwgebaar van hand.
En nooit heb ik je donker haar geaaid,
Of 'k zag een rosse glans, weerschijn van 't lot,
Dat om jouw vrome lijders heeft gelaaid.
En 'k bloei van haat, door Onwill'ge gezaaid.
O - kwam op aard' nog eens de Zoon van God,
Ik werd om jou Judas de Iskariot.
Brahmane I
041
Urväter (meine) legten einen Brand,
herum um deiner alten Väter Schreie.
Die krümmten sich. Ich seh' sie ohne Reue
und flieh' an falscher Kette an den Rand
des Feuers. Unter Marterqualen wand
sich Fleisch, verbrutzelnd und das Fett zergehend.
Ich spüre beißend seine Hitze, wehend
um diese Klauengeste einer Hand.
Nie hatte ich dein dunkles Haar gekost,
sah's wie dies Leuchten, das dir zugelost,
mit dem du für dein frommes Leid gewütet,
weil Hass und Widerwillen in mir brütet.
Du warst der Welt ein neugeborner Gott
und ich ein Judas von Iskariot.
.
1863 - 1919 Niederlande
Brahman I
041
Mijn vad'ren staken blakerende brand
Rondom het gillen van jouw vad'ren aan.
In wroeging schuldloos zie 'k hen krimpend staan,
Gevlucht aan valsche ketting naar de rand
Van 't vretend vuur; en 'k hoor de marteltand
Door sissend vleesch en knappend mergbot gaan,
En de ijz'ge hitte voel ik waaiend slaan
Om blind gezicht en klauwgebaar van hand.
En nooit heb ik je donker haar geaaid,
Of 'k zag een rosse glans, weerschijn van 't lot,
Dat om jouw vrome lijders heeft gelaaid.
En 'k bloei van haat, door Onwill'ge gezaaid.
O - kwam op aard' nog eens de Zoon van God,
Ik werd om jou Judas de Iskariot.
Brahmane I
041
Urväter (meine) legten einen Brand,
herum um deiner alten Väter Schreie.
Die krümmten sich. Ich seh' sie ohne Reue
und flieh' an falscher Kette an den Rand
des Feuers. Unter Marterqualen wand
sich Fleisch, verbrutzelnd und das Fett zergehend.
Ich spüre beißend seine Hitze, wehend
um diese Klauengeste einer Hand.
Nie hatte ich dein dunkles Haar gekost,
sah's wie dies Leuchten, das dir zugelost,
mit dem du für dein frommes Leid gewütet,
weil Hass und Widerwillen in mir brütet.
Du warst der Welt ein neugeborner Gott
und ich ein Judas von Iskariot.
.
Der Anspruch ihn auszudrücken, schärft auch den Eindruck.