Door zijn opwekking gevoelen de menschen verheugd hunne natuur

[ZaunköniG]

.

En als hij deugdzaamheid te zijn verkondt

't wezen der ziel, dan rijst juichend de schare

der misleiden die lang moedeloos waren

door de leer die den mensch aan zwakheid bond.

Als een prinsenkind dat een landman vond,

wanneer zijn stam aan 't licht komt in zijn âren

't bloedt spreken voelt en aanhòòrt 't wonderbare

zonder bevreemding met lachenden mond -



zoo gewent zich de ziel, zoo zeer verworpen,

aan de haar toekomende eer gezwinde

en vergeet haar lange vernedering

als een, wiens jeugd wèg-bloeide onder de winden

't oud huis vergeet dat staat in de zeedorpen

een verlaten en een verloren ding.