IJs

[ZaunköniG]

.



De vijver lag verstijfd, een bleekgroen blok

Van onyx. Vroolijk wijzende op een wak,

Stond, rankgeplant, zwartgroen, een sparretak,

Verguld van zon, bestrooid met sneeuwgevlok.



Voor 't blije glijen is die vloer te zwak,

Klein kindje! hoor 't verraderlijk geklok,

Waar 't langgevangen water zwol van wrok!

Wee, wen door 't ijs de waterwoede brak!



Maar 't kindje strekt begeerende armen uit

Naar 't mooi besuikerd boompje - in moeders krot

Kwam nooit zoo'n kerstboom! - en met juichgeluid

Valt ze in den dood, vertrouwend spel ten spot.



Doch aarde-ellende ontviel toekomst'ge buit,

Gelokt, verlost door d' ondoorgronden God.